Wednesday, June 11, 2014

Mitsa

     May hangganan ang buhay - bilang, limitado, maikli.. Parang paputok, may mitsa.. Araw-araw may isinisilang, araw-araw may namamaalam... At nasa sayo kung anong klaseng nilalang ang gusto mong maging sa pagitan ng simula't wakas na ito.. Ang tanong, sa pagkaubos ng mitsa ng buhay mo, isa ka bang paputok na bubulahaw lang sa tenga ng ibang tao o isa kang kwitis na titingalain ng lahat dahil sa tingkad ng kulay at liwanag na naidulot mo? 

     Nasa pagitan ka pa lang ng buhay mo, ibig sabihin, may sapat na panahon at pagkakataon ka pa para magbago kung kelangan pang magbago, ayusin ang mga kelangan pang ayusin, linawin ang mga kelangan pang linawin, umunlad kung kelangan pang umunlad, maging mabuti kung kelangan pang maging mabuti, mahalin ang mga dapat pa nating mahalin..

     Sa pagtawid natin sa panibagong taon, naway mapagnilay-nilayan natin kung paano pa natin gagawing mas makahulugan at makabuluhan ang ating buhay sa buong taon ng 2014.

     Maligaya't manigong bagong taon sa ating lahat. 

Pahabol na Salita:
     Imbes na paputok, pagkain sa lamesa ang bilhin. Salubungin ang bagong taon na kumpleto ang mga daliri at busog ang mga tyan. Have a happy new year everyone!

Nets

"..they left their nets and followed Him"
-Matthew 4:12-25


     Peter, Andrew, James and John were all fishermen. At the time Jesus called them to become fishers of men, they were all busy casting their nets to catch fish. This is their livelihood, their source of living. Yet, no matter how busy they were that time, and without hesitations they still chose to abandoned their nets, boats and even their fathers when they heard Jesus voice calling them to follow Him. If you were one of the disciples, will you follow someone whom you never met before asking you to abandon your "nets"?

     Jesus is not asking us to do the same. He understands our circumstance. He understands that we need to work for us to avail our needs in order to live, to support our family and loveones and to fulfill our dreams. He understands that sometimes we need to be busy and take an overtime in our work because our superiors have told us so and the deadlines are already near. In fact, He understands us in every single thing we thought He doesn't understand us.

     But there's something He eagerly wanted us to do for Him: He actually wanted that in everything that we do and in everytime that we are so busy casting our "nets", we still think of Him and choose to follow Him. That's all.

     Tonight, let's abandon our "nets" in a while and take time to talk to Him in prayer before we sleep.

;) 

Survivor

     Today, I attended The Feast with my lola. Bo (Sanchez) usually asks his listeners to tell someone sitting beside them with comforting and soothing words before starting his talk. And this morning, he encouraged everyone to say these words "God has been very good to you.". And upon telling those words to her (my lola), I immediately followed it with a question meant to be just a joke. I asked her "Talaga? Naging good si God sayo?". And out of nowhere, she answered me "Oo, naging good si God sa akin dahil hinayaan nyang maging survivor ako.". Her answer shocked and stunned me. She was pertaining to the Yolanda tragedy that happened in Leyte last year. She is very okay now that I almost forgot what she'd been through during the typhoon hit. I paused for a moment, smiled and thanked God for really being good not just to my lola but to each of us whom He loves.

     God is really good..

    ..all the time.

'Nay

     Hindi ko mabilang kung ilang sunny side up na itlog na ang nailuto mo sa'ken nung nag-aaral pa ako.. Kung ilang kalderong champorado at ilang pirasong tuyo ang inihanda mo sa lamesa para sa akin.. sinangag, automatic, pagkagising ko, pagsubo na lang ang kulang.. hindi ka masarap magluto, pero ang sarap ng instant pancit canton mo.. at ilang platitong ulam na ba ang naitabi mo dahil alam mong gutom ako pag-uwi ko? Naalala ko pa, galing ka sa isang handaan, at nagulat ako, may dala kang nakabalot sa tissue, at sabi mo pang-ulam ko.. pambihira, naisip mo pa yun?! Ikaw ang tigalaba ng mga damit ko dahil alam mong yan ang pinaka-ayaw kong gawin.. basta ako lang ang mag-iigib, swak na sayo yun.. nung nag-graduate ako ng elementary, binalot mo ang luma kong damit, at yun kunyare ang regalo mo saken.. natawa't nainis ako.. alam ko namang nagawa mo yun pra naman kahit papaano may gift din ako tulad ng ibang nag-graduate.. hindi ko alam kung nakailang beses kang tumakbo sa mga kapitbahay para lang may pambaon ako.. araw-araw, ginawa mo yun.. ng walang kapaguran.. ilang beses na kitang nasagot ng pabalang, pero ilang beses mo rin akong napatawad.. ilang beses mong sinasabi sakeng wag magkimkim ng galit, at hindi ko maintindihan dahil ikaw lang naman ang iniisip ko kung bakit masama ang loob ko sa ibang tao.. ilang beses mo ba akong hinila sa barber shop, para magmukha naman akong tao.. at ilang beses mo akong pinilit gumising ng maaga pag linggo para magsimba dahil tinatamad akong bumangon.. ikaw ang nagturong magkaron ako ng takot sa Diyos.. andaming alaalang naglalaro sa isip ko ngayon.. bawat alaalang ayaw kong bitawan.. lahat ng mga yun.. kasama ang paghalik ko sa kilikili mo.. alam ko mamimiss ko.. 

     Nagsisimula pa lang akong bumawi sayo.. pero excited ka naman ata.. kaka-Yolanda pa lang eh, tsk! Medyo madaya ka pala..

     ...naging malaking bahagi at epekto ka sa buhay ko.. kung ano ako ngayon, halos lahat ng yun ay dahil sayo.. hindi ako marunong magluto, pero dahil sanay ako sa mga luto mo, sumasarap kapag ako ang kumakain.. kung sobra ang pananalig ko sa taas, eh dahil yun sayo.. pati asthma namana ko pa sayo..

    "'nay.. okay na.. pahinga ka na.. mas maganda dun sa pupuntahan mo, wala ka ng mararamdamang sakit, wala ka ng proproblemahin.. magkikita pa kayo ni tatay.. sorry sa lahat ng mga katigasan ko ng ulo at pakikipag-away sayo.. at maraming maraming salamat sa pagturing mo sakin na parang anak.. maraming-maraming salamat sa pag-aaruga at pagmamahal.. sige na, pahinga ka na.. paalam na 'nay.."

    Yan ang mga huling salitang ibinulong ko sa mga huling oras nya at...

    "Mahal kita.. 'nay.."

"She's in Good Hands Now"

     Umaga ng Pebrero 23. Linggo.. Pagkagising ko.. tingin sa cellphone.. may messsage.. galing sa tita ko.. "Ano kayang meron? Mangungulit na naman siguro ang mga ito..", sambit ko sa sarili ko.. Nagulat ako sa nabasa, "Ha?! Hinimatay lang, comatose agad?!".. Hindi ako makapaniwala sa nabasa ko.. madaling paniwalaan na ng dahil sa asthma nahimatay sya. Pero ang nahimatay at nacomatose agad, parang "exag" naman ata.. Parang ambilis naman ata ng mga pangyayari.. Tawag sa tita ko.. ano daw ang gagawin.. mga bandang alas 3 daw ng hapon darating ang ambulance sa hospital. Kaya agad-agad akong bumangon, naligo at nagbihis. Mga alas 2, lakad na ako.. habang nasa byahe, dasal ako, "Lord, tulad ng ginawa mo sa Yolanda, please save my lola.".. pagkadating ko, "Saan si Nanay?", pag-uusisa ko.. nasa loob daw.. dasal ulit. "Lord, bigyan mo ako ng lakas ng loob..". Nakita ko ang isang nurse.. may ginagawa sya.. abala.. may pina-pump.. may nakahiga.. kilala ko yung mga paa at suot na damit.. binobomba ng nurse ang hangin sa lola ko.. lapit ako.. lola ko nga.. umaangat ang balikat at dibdib sa bawat paghinga.. tulog.. nakapikit.. walang malay.. first time akong makakita na pina-pump ang pasyente ng hangin.. first time akong makakita ng pasyenteng may nakakabit na tubo sa lalamunan.. first time kong makakita ng pasyenteng comatose.. first time ang lahat, si lola ko pa..hindi ko napigilan ang sarili ko.. sa awa, sakit at takot, napaluha ako sa tabi ng lola ko.. awa dahil hindi ko inaasahang mararanasan ni nanay ang ganung kalubhang karamdaman.. sakit dahil ramdam na ramdam ko ang pinagdadaanan nya sa bawat paghinga at pagtulo ng luha sa mga mata nya.. at takot na anumang oras maaaring sumuko na sya.. bigla akong nagalit kay Lord.. sabi ko, "Sinusubukan mo talaga ako ha?! Ganito ba talaga dapat?! Pinaparusahan mo ba ako?! Tinitingnan mo ba kung hanggang saan ako kakapit at magtitiwala Sayo?!". Sa mga oras na yun, iniisip ko napaka-unfair Nya. I asked Him, "If this is really Your will, grant me courage, strength and wisdom to face this challenge.". Lumipas ang ilang oras.. bumuti daw ang response ng katawan ng lola ko.. nakahinga ako ng malalim.. tuloy sa pagdadasal.. tapos, biglang hindi na naman naging stable.. pinu-push ng paulit-ulit ang dibdib ng lola ko ng mga nurses at doctor.. parang hindi maganda ang nangyayari.. natakot na naman ako.. lumayo muna ako para hindi ako masyadong mag-alala.. ng maya-maya lang, may narinig akong nag-iiyakan.. mga kamag-anak ko.. lumapit ako.. sabi ng doctor, hindi na daw kaya ng gamot at pag-pump ng hangin sa lola ko.. at masyado na daw nagulpi ang dibdib ng lola ko kaka-diin para gawing normal ang tibok ng puso nya.. at itutuloy na lang daw ang pagpump, pag hindi na kinaya, wala na daw silang magagawa.. ilang saglit lang.. bumigay na si nanay.. sumuko na sya.. iniwan na nya kami..

     Gusto kong magpakatatag.. para sa mga kapatid at pinsan ko.. pero gusto kong umiyak.. gusto kong iiyak ang mga hindi maipaliwanag na emosyon.. wala na sya.. wala ng mag-aalaga saken sa tuwing dadalawin ko sya.. wala ng magtitimpla ng kape.. wala ng magtatanong kung kumain na ba ako.. wala ng mangungulit.. wala na akong hihigaang binti pag gusto kong matulog.. wala ng mag-aasikaso saken pag uuwi ako ng Leyte.. wala na akong mapagsasabihan ng mga sama ko ng loob.. lahat ng yun at iba pa, unti-unting kumakawala sa isip ko.. ayaw kong bitawan pero nagpupumiglas dahil yun ang katotohanan.. pilit kong pinapaniwala ang sarili ko na may dahilan ang maagang pagpanaw ni nanay. Isa na yung wala syang aalahanin pa at wala na syang dadanasing karamdaman at di na nya kelangan pang magnebulizer.. at doon na lang ako kumukuha ng lakas.. 

     Nakakatawa dahil nakayanan nyang panglabanan ang hagupit at hambalos ni Yolanda, pero sa simple at dati nya pang karamdaman sya bumigay at natalo.. naisip ko.. siguro nung mga panahon ng Yolanda, pwede ring oras na rin ni nanay nun.. pero dahil hindi pa namin sya nakakasama ng lubusan, pinagbigyan sya at kami ni Lord na magkasama-sama.. sabi pa nga niya (lola ko) sa'kin, "mabait si God sa'kin dahil naging survivor ako..". Truly God was kind for allowing us to spend precious moments before she left us..

     Pang-apatnapu na araw ng kamatayan na nya ngayon (April 5, 2014).. aakyat na sya sa langit ng tuluyan.. sobrang namimiss na kita.. ingat sa pag-akyat 'nay. Pakibantayan na lang kaming lahat.

     Rest in Eternal Peace.

  I may not fully grasp and understand He's ultimate purpose of what happened in me and in my family, but I am certain that my lola is now in Good Hands. That alone is enough for me to believe in Him.

Duyan

Simpleng buhay lang ang maipapangako ko..
Isang bahay, katamtamang buhay at isang duyan..
Walang masyadong karangyaan, payak at hindi kumplikado..
Sa bawat pag-ikot ng oras, paggalaw ng araw..
Sa bawat pagsilang ng bagong umaga..
Hanggang sa pagbangon ng buwang walang kasing tapat..
Ang tanging hangad kapiling ka sa pagsayaw ng duyan..
Dito tayo gagawa ng mga sandali..
Dito tayo mahihimbing malayo sa masalimuot at madayang mundo..
Sa bawat pag-ugoy, nakaraan at kinabukasan ay ating susulyapan..
Dito iikot ang ating buhay..
Dito tayo mag-aaway, magkukulitan, hahalakhak, iiyak at mag-aakapan..
Masasaksihan natin ang bawat pagbitaw at pagsibol ng mga dahon..
Kikiligin tayo sa bawat ibong nag-iibigan..
At malalanghap natin ang iba't-ibang uri ng simoy ng panahon..
Dito sa duyan na ito tayo tatanda..
Dito sa duyan na ito lilipas ang lahat, mabubuo at tatag ang lahat ng tungkol sa atin..
Dito tayo magsisimula, mangagarap at mangangako..
Pag-uusapan natin ang kahit na pwedeng pag-usapan..
Di bale ng may kwenta o wala, ang mahalaga sa bawat pagbigkas ng ating mga bibig..
Ay nagtatama at nag-uusap ang ating mga mata ng masinsinan..
Dito sa duyan na ito..
Kung saan tunay at purong pagmamahal lang ang mararamdaman..
Oo, dito sa duyan na ito..
Kasama ka..